اين نويسنده و پژوهشگر به ضرورت توجه به تبليغ در عرصه توليد محصولات فرهنگي اشاره و بيان کرد: وقتي محصولي توليد و ارايه مي‌شود چگونگي معرفي و تبليغ آن بسيار مهم است، ما از هر محصول فرهنگي براي تبليغ ايده و ذهنيت خود نمي توانيم استفاده کنيم. نمونه پوسترهايي که توليد و منتشر شد و مخاطب به هيچکدام از اين پوسترها و بنرها توجه نکرد. آخر مگر او با پوستر و بنر بي حجاب شده بود که با پوستر و بنر حجاب را انتخاب کند؟ پس لازم بود که ما به جاي انتشار پوستر به کار ديگري بپردازيم و از محصول فرهنگي ديگري استفاده کنيم. بسياري از متشرعين به کسي چون آنتوني کوئين ايراد مي گيرند که بازيگر عرق خوري چون او نبايد در نقش شخصيت هاي مذهبي ظاهر شود اما ۱۰۰ نمازخوان نمي توانند چون او و در نقش او بازي کنند.

زائري بسته بندي را يکي ديگر از مواردي دانست که بايد مورد توجه قرار گيرد و گفت: ما ايده داريم اما يا قيمت ها آنقدر بالا است که کسي نمي تواند محصول توليدي مان را بخرد چون بازار را نمي شناسيم يا نمي توانيم کالاي خود را درست معرفي کنيم يا در عرضه و بسته بندي کالا مشکل داريم به همين خاطر است که پسته و زعفران ما را مي خرند، بسته بندي مي‌کنند و بعد همان را با قيمت گزاف به ما تحويل مي‌دهند.

او همچنين با اشاره به محدوديت بودجه هاي فرهنگي اشاره کرد و گفت: در اواخر دولت پيشين بودجه هاي فرهنگي دستگاه هاي مختلف بسيار محدود شد و سازمان هايي که به اين حمايت هاي دولتي عادت کرده بودند با شوک عجيبي روبرو شدند. بسياري نشريات تعطيل و کار ناشران متوقف شد چون اين فعالان فرهنگي به فعاليت در فضايي که هيچ رقابتي در آن وجود نداشت و در معرض داوري مخاطب نبود عادت کرده بودند و حالا نه حمايت دولتي وجود داشت و نه سرمايه اي که با آن بتوانند با همتايان خود در بخش خصوصي رقابت کنند.

به گفته زائري اتفاق خوبي که در حال حاضر افتاده اين است که توليد کنندگان مومن و متدين صنايع فرهنگي در مرحله انتقال هستند. از يک طرف سابقه حوزه کاري شان به گونه اي است که با حمايت هاي دولتي و شبه دولتي عجين بوده است، از طرف ديگر وارد فضايي شده اند که از هيچکدام از اين حمايت ها خبري نيست و اين فضا فضاي خوشايندي است. وي گفت: ما بايد ياد بگيريم که بدون پشتيباني هاي دولتي راه خود را پيش بگيريم.

او به نشريه «مکتب اسلام» که پيش از انقلاب منتشر مي شد اشاره و بيان کرد: زماني که جمعيت ايران ۳۰ ميليون نفر بود نشريه مکتب اسلام بدون کوچکترين حمايت دولتي در ۵۰۰ هزار نسخه منتشر مي شد. حالا جمعيت ايران ۸۰ ميليون نفر است و تيراژ بهترين نشريه مذهبي به ۵۰ هزار نسخه هم نمي‌رسد. درست است رايانه و اينترنت جايگزين شده اند اما هر طور اين دو را با هم مقايسه کنيم باز هم ما عقب هستيم.

اين نويسنده و پژوهشگر با اشاره به ضرورت بازاريابي گفت: ما بايد کالاي خود را توليد کنيم و بازار هدف را بشناسيم، حلقه هاي اين زنجير بايد کنار هم قرار گيرند. هر چيز آداب خاص خود را دارد. ما بايد اين قواعد و اصول را بشناسيم و بر اساس آن رفتار کنيم. براي مثال نخستين بار که من به نمايشگاه بولونيا رفتم غرفه هايي بود که هيچ کتابي در آن عرضه نمي شد. در اين غرفه ها تنها حق کپي رايت خريد و فروش مي شد. حالا به تازگي کپي رايت مجموعه شکرستان يا کلاه قرمزي در اختيار يک شرکت توليد کننده محصولات فرهنگي قرار گرفته و اين اتفاق خوشايندي است. ما بايد قانون کپي رايت را به رسميت بشناسيم.

زائري کار فرهنگي را کار بسيار دشواري دانست و افزود: کار فرهنگي کردن کار ساده اي نيست و ويژگي همايش «نفس عميق» اين است که شرکت کنندگان در اين همايش خود در شمار توليد کنندگان هستند آن هم در شرايطي که مديران فرهنگي ما معمولاً درگير توليد نيستند اما يک مدير فرهنگي که خود مولد است مشکلات يک توليد کننده را بهتر درک مي‌کند.